Παρέμβαση-πορεία στη λαϊκή της Φυλής στη Βικτώρια

[for English scroll down, the text is also available in French, Farsi and Arabic]

Την Τετάρτη, 25 Νοέμβρη, πραγματοποιήθηκε παρέμβαση στη λαϊκή της Φυλής στη Βικτώρια και ακολούθησε μικρή πορεία στους γύρω δρόμους. Μοιράστηκαν κείμενα ενάντιας στην κρατική καταστολή καθώς και φεμινιστικού περιεχομένου με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, και πετάχτηκαν τρικάκια σε πολλές γλώσσες, ενώ και το πανό μας ήταν γραμμένο σε 3 γλώσσες. Η δράση ήταν επιτυχής παρά τη γελοία προσπάθεια καταστολής των μπάτσων (σταμάτησαν άτομα και έγιναν ψαξιματικές για πολιτικό υλικό), καθώς ο κόσμος επιδοκίμασε την παρουσία μας ενώ κατέκρινε το μπουκάρισμα των ΔΙΑδων με τις μηχανές τους στο χώρο της λαϊκής. Παρακάτω παραθέτουμε το κείμενο μαζί με οπτικοακουστικό υλικό από τη δράση:

On Wednesday, 25th of November, an intervention was staged in the local market in Fylis, Viktoria, that was followed by a small demo on the streets around. We distributed texts against the state repression and with feminist content in response to the international day for the ellimination of violence against women, threw leaflets in many languages, whilst even our banner was written in 3 languages. The action was successful even with the pathetic attempt of cops to repress us (they stopped people and searched bags for political material), as the people welcomed our presence and criticised the violent entry of DIAS cops with their motorbikes in the market place. Here we add the text with some audiovisual material from the action:

[Greek]

ΑΝ ΔΕΝ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΜΕ Σ' ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ

ΟΙ ΠΟΛΕΙΣ ΜΑΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΟΝΤΕΡΝΕΣ ΦΥΛΑΚΕΣ

Τους τελευταίους 6 μήνες αντιμετωπίζουμε το άδειασμα των πλατειών και των δρόμων μας, την απαγόρευση πορειών και συναθροίσεων, τον πολλαπλασιασμό αστυνομικών ελέγχων καθώς και ένα γενικευμένο αίσθημα κατάθλιψης. Ακόμα και το να βγαίνουμε από τα σπίτια, μας δημιουργεί άγχος. Σε κάθε γωνία υπάρχει αστυνομία και όλη η κοινωνία έχει μπει σε κατ' οίκον περιορισμό – αυτό αν, βέβαια, έχεις σπίτι. Αν και αναγνωρίζουμε την ύπαρξη της πανδημίας, αδυνατούμε να καταλάβουμε πώς τα πρόστιμα είναι μέτρα που υποτίθεται πως προστατεύουν την υγεία μας, παρά το πλαίσιο μιας νέας δυστοπικής πραγματικότητας, καθολικού ελέγχου και αστυνόμευσης της καθημερινότητάς μας.

​Αυτή η νέα κανονικότητα περιορίζει την ελευθερία μας και επηρεάζει την καθημερινή ζωή όλων, αυτών που εξαναγκάζονται να εξαφανιστούν από τον δημόσιο χώρο, αυτών που δουλεύουν μέσω τηλεργασίας, αυτών που δεν δουλεύουν καθόλου, αυτών που βρίσκονται κλεισμένα με πολλά άτομα σε άθλιες συνθήκες. Αυτή η κατάσταση μας έκανε να μοιραζόμαστε τους ίδιους φόβους, να κολλήσουμε τον ιό, να μας σταματήσουν μπάτσοι στο δρόμο, να μας κόψουν πρόστιμο, να βιώσουμε την υποβάθμιση των εργασιακών συνθηκών μας και την απομόνωση των κοινωνικών ζωών μας (αλλά για μερικά ένα πρόστιμο μπορεί να κάνει ένα να χάσει το σπίτι του, ένας αστυνομικός έλεγχος μπορεί να καταλήξει σε απέλαση και ο εγκλεισμός στο σπίτι μπορεί να σημαίνει να βρίσκεσαι συνεχώς στα χέρια ενός κακοποιητή). Μπάτσοι καταλαμβάνουν τις γειτονιές μας: ρατσιστικοί έλεγχοι στοιχείων, κυνηγητό τοξικοχρηστών από γωνία σε γωνία, αφαίρεση παγκακίων από δημόσιους χώρους, στάθμευση δυνάμεων στις πλατείες μας κάθε μέρα και νύχτα. Όλα αυτά γίνονται για την προστασία μας από τον ιό ή για την διατήρηση του ελέγχου του πληθυσμού; Για μας είναι ξεκάθαρο ότι η στρατικοποίηση των γειτονιών μας και η πρόσληψη τόσων μπάτσων δε γίνεται για την προστασία της υγείας μας αλλά γιατί ο πληθυσμός δεν είναι ειρηνευμένος και το καθεστώς βρίσκεται υπό απειλή εξέργερσης.

Η καραντίνα είναι το τέλειο άλλοθι για να περάσουν μέτρα που επιτίθενται στην εργατική τάξη (με το νέο νόμο που νομιμοποιεί την τηλεργασία και το 10ωρο χωρίς υπερωρίες), απομονώνουν περαιτέρω τους μετανάστες (με τον εγκλεισμό μεταναστών σε κέντρα κράτησης ή την έξωσή τους από δομές ΜΚΟ) και καταστρέφουν πυρήνες αντίστασης (με την επίθεση σε αυτο-οργανωμένους χώρους, την απαγόρευση πορείων, κλπ.) γιατί το κράτος ξέρει ότι δε θα αντιμετωπίσει μεγάλη αντίσταση– ή θα δικαιολογήσει εύκολα την καταστολή της. Πρόκειται για ένα νέο μοντέλο διακυβέρνησης, μια νέα εποχή για τον έλεγχο των μαζών και την καταστολή της αντίστασης, μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που χρησιμεύει ως δικαιολογία για την υποτίμηση των ζωών μας. Ως αποτέλεσμα εντείνεται η ισχύουσα περιθωριοποίηση όλο και περισσοτέρων από εμάς καθώς και η περαιτέρω αορατοποίηση όσων ήδη ζούσαν στα περιθώρια της κοινωνίας.

Κατανοούμε ότι ζούμε σε καιρούς που για άλλη μια φορά καπιταλιστικά συμφέροντα προστατεύονται εις βάρος της ελευθερίας και της συλλογικής υγείας μας. Αρνούμαστε να αφήσουμε την πολιτική του τρόμου και της απομόνωσης να νικήσει, να συμμορφωθούμε σε μια δυστοπική ζωήβαρεμάρας και φόβου, να μας αντιμετωπίζουν ως παραγωγικές μονάδες για ένα σύστημα που ποτέ δε νοιάστηκε για εμάς, να κάτσουμε ήσυχα όταν άλλα καταλήγουν κλεισμένα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Θέλουμε να πάρουμε αυτήν ευκαιρία για να επανεξετάσουμε πώς μπορούμε να υποστηρίξουμε το ένα το άλλο στις γειτονιές μας, να δημιουργήσουμε κοινοτικές και αυτοοργανωμένες δομές αλληλοβοήθειας και αγώνων, γιατί πιστεύουμε πως τις συνθήκες για την ασφάλεια και την ελευθερία μας τις δημιουργούμε εμείς, και όχι το κράτος.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑ ΜΑΣ ΓΙΑΤΙ ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΛΕΜΜΕΝΑ

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΖΩΗ ΚΑΙ ΥΓΕΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

[English]

IF WE DON’T RESIST NOW, OUR CITIES WILL BECOME MODERN PRISONS

In the last 6 months we are experiencing the emptying of our squares and streets, the ban on protests and public gatherings, the multiplication of police checks as well as a general feeling of depression all over. Just walking out of our houses is a source of stress. The police are on every corner and the whole of society is under house arrest – that is, if you have a house. While we acknowledge the existence of the pandemic, we struggle to understand how fines are measures supposed to protect our health rather than frames for a new dystopic realityof the total control and policing of our everyday lives.

This new normality restricts our freedom and affects the daily life of all, whether those forced into disappearing from the public space, those who telework, those that cannot work at all, those confined with many people in undignified conditions. This situation has brought us toall share the same fears, of catching the virus, of getting stopped in the streets, of getting fined by the cops, of the degradation of our working conditions and alienation of our social lives (but for some afine can make one lose their home, a police check can end up in a deportation and confinement in the home can mean constantly being in thehands of an abuser). Cops are taking over our neighbourhoods: racist ID-checks, chasing drug users from corner to corner, removing benches from public spaces, stationing on our squares all day and night. Is this really to protect us from the virus or to maintain the control over the population? For us it is clear that the militarization of our neighbourhoods and the hiring of so many copsare not happening to protect our health but because the population is not pacified and the regime is under threat of insurrection.

The quarantine is the perfect cover to pass measures that attack the working class (with the new law that makes telework and the 10-hour day without extra pay official), further isolate the migrants (by closing them in detention centres or evicting them from NGO housing) and destroy the cells of resistance (by attacking self-organised spaces, making demonstrations illegal, etc.) because the state knows it will not face popular opposition – or will easily its repression. It is a new model of governance, a new era for the control of the masses and repression of the resistance, a state of emergency that serves as justification for the devaluation of our lives. What comes as a result is the ongoing marginalisation of more and more of us as well as the further invisibilisation of who was already on the margins of society.

We realise that we are living in times that capitalist interests are yet again protected at the cost of our freedom and collective health. We refuse to let these politics of terror and isolation win, to conform to a dystopic life of boredom and fear, to be treated as productive units for a system that never cared for us, to stand back and be quiet while others are being locked up in concentration camps. We want to take this opportunity to rethink how we can support and protect each other in our neighbourhoods, to create community and self-organised structures of mutual aid and common struggles, because we believe that we create our own conditions for safety and freedom, and not the state.

EVERYTHING IS OURS BECAUSE EVERYTHING IS STOLEN

THERE IS NO LIFE NOR HEALTH WITHOUT FREEDOM

Viktoria Solidarity

[Farsi]

اگر امروز مقاومت نکنیم، فردا شهرهایمان تبدیل به زندان‌هایی مدرن خواهند شد.

اتفاقی که از چند ماه گذشته دارد می‌افتد این است که میدان‌ها و خیابان‌هایمان را روزبه‌روز خالی‌تر می‌کنند، تظاهرات و تجمعات را ممنوع می‌کنند، کنترل و سرکوب پلیسی را چند برابر کرده‌اند و حالا همه، همه‌جا احساس افسردگی می‌کنند. بیرون رفتن از خانه بسیار اضطراب‌آور است. همه‌جا پر از پلیس است و مردم همه در حصر خانگی هستند. تازه این در شرایطی است که خانه‌ای داشته باشید. از شروع پاندمی، ما به‌سرعت متوجه شدیم که جریمه‌ها نه راهی برای مراقبت از سلامتی مردم، بلکه وسیله‌ای برای عادی کردن شرایط امنیتی و پلیسی هستند.

این شرایط جدید که تبدیل به شرای معمولی شده‌اند، آزادی ما را محدود می‌کنند و بر زندگی روزانه‌مان اثرات منفی می‌گذارند. چه برای کسانی که مجبور شده‌اند از فضای عمومی ناپدید شوند، چه برای کسانی که دورکاری می‌کنند، چه برای کسانی که در این شرایط کاری پیدا نمی‌کنند یا نمی‌توانند کار کنند و چه برای کسانی که مجبورند در شرایط نامطلوب و با نفرات زیادی خود را قرنطینه کنند.

این شرایط برای همه‌ی ما ترس‌های مشترکی ایجاد کرده است: ترس از مبتلا شدن به ویروس، ترس از کنترل یا جریمه شدن توسط پلیس، ترس از بدتر شدن شرایط کاری یا از دست رفتن روابط اجتماعی. البته که برای بعضی‌ها جریمه شدن به معنای از دست دادن خانه و زندگیشان است، برای بعضی کنترل پلیس می‌تواند به دیپورت شدن ختم بشود و برای بعضی هم قرنطینه به معنای حبس شدن دايمی در چنگال آزارگرشان است.

پلیس‌ها محله‌هایمان را تصرف کرده‌اند: کنترل‌های نژادپرستانه، حمله به افراد معتاد، برداشتن نیمک‌ت‌ها از اماکن عمومی و حضور دائمشان در محله‌ها و میادین. آیا این ها واقعاً راه‌هایی برای جلوگیری از شیوع ویروس هستند یا راه‌هایی هستند برای پلیسی و امنیتی کردن جامعه و تسلط بیشتر بر آن؟ برای ما روشن است که پلیسی و امنیتی کردن محله‌ها برای حفظ سلامتی مردم نیست، بلکه به‌خاطر ترس رژیم از نارضایتی و شورش مردم است.

قرنطینه بهترین فرصت برای حمله به طبقه‌ی کارگر است. نمونه‌اش تصویب قانون جدیدی است که دورکاری و ۱۰ ساعت کار در روز بدون اضافه حقوق را رسمی می‌کند. هم‌چنین بهترین فرصت برای منزوی کردن بیشتر مهاجران، با فرستادن آن‌ها به کمپ‌های بسته و زندان‌ها و دیپورت‌سنترها و بیرون کردن ‌آن‌ها از خانه‌هایشان است. قرنطینه هم‌چنین بهترین فرصت برای حمله به هسته‌های مقاومت است، بهترین فرصت است برای حمله به اسکوات‌ها و مکان‌های مستقل و خودگردان، ممنوع کردن تظاهرات و تجمعات، چرا که حکومت می‌تواند در این شرایط سرکوب را مشروع جلوه دهد تا مردم زیادی اعتراض نکنند.

شرایط اضطراری که روش جدیدی از حکومتداری، دور‌ه‌ی جدیدی از کنترل جامعه و سرکوب هر شکلی از مقاومت است، بی‌ارزش کردن زندگی‌هایمان را مشروعیت می‌بخشد. نتیجه است که افراد بیشتری از بین ما به حاشیه‌ها رانده می‌شوند و آن‌ها که پیش از این در حاشیه بوده‌اند، به کل ناپدید شده و از جامعه دور انداخته می‌شوند.

ما در دوره‌ای زندگی می‌کنیم که به قیمت آزادی و سلامت جمعی ما، تنها چیزی که باید حفظ شود منافع سرمایه‌داران است. ما اجازه نمی‌دهیم که این سیاست‌های ایجاد رعب و وحشت و منزوی کردن انسان‌ها پیروز شوند. ما این زندگی جهنمی پر از ترس و ملال را قبول نمی‌کنیم . ما نمی‌پذیریم که با ما مثل بردگان سیستمی که هیچ ارزشی برای ما قائل نیست رفتار شود. ما قبول نمی‌کنیم که ساکت گوشه‌ای بنشینیم و نظاره‌گر زندانی شدن دیگران در کمپ‌ها و زندان‌ها باشیم.

ما می‌خواهیم از این فرصت استفاده کنیم تا فکر کنیم چه‌طور می‌توانیم از یکدیگر، از همسایه‌ها و هم‌محلی‌هایمان محافظت و مراقبت کنیم. می‌خواهیم از این فرصت برای برقراری ساختارها و به‌وجود آوردن گروه‌های خودگردان و مستقلی که در خدمت هم‌یاری و مبارزه‌ی مشترک باشند استفاده کنیم. چرا که ما باور داریم به این‌که خودمان می‌توانیم شرایط امنیت و سلامت و آزادیمان را فراهم کنیم و نیازی به دولت نداریم.

همه‌چیز از آن ماست چرا که همه‌چیز را از ما دزدیده‌اند.

بدون آزادی، نه زندگی معنا دارد و نه سلامتی.

گروه همبستگی ویکتوریا